کتاب شعله آه

«ادبیات فارسی در قلمرو هندوستان (شامل پاکستان، بنگلادش، تبت و بخش‌هایی از هند کنونی) پیشینه‌ای نزدیک به هزار سال دارد. آخرین عصر طلایی ادبیات فارسی در هند- پیش از آن‌که زبان انگلیسی جای آن را بگیرد -دورانی را شامل می‌شود که با نیمه‌ی اول قرن دوازدهم هجری قمری (اوایل قرن نوزدهم میلادی) مصادف است. در فاصله قرن دهم تا دوازدهم هجری قمری داستان‌نویسی در هند رونق داشت “و در این راه تشویق‌های پادشاهان و فرمانروایان هند و دکن مایه اصلی پیشرفت بود؛ خواه درباره‌ی نقل مجدد داستان‌های قدیم یا ترجمه‌ی داستان‌های هندی یا تالیف و تدوین داستان‌هایی نو در آن سرزمین.” اغلب مترجمان و مولفان این داستان‌ها در دستگاه‌های دولتی و  امارتی هند مشغول به کار بوده‌اند و به تشویق پادشاهان یا صاحب‌منصبان دست به نگارش این آثار برده‌اند. قصه‌ی شعله آه نیز از آثار همین دوره است. این قصه اثر قلم نویسنده‌ای هندی‌الاصل به نام لچهمن سینگه (سنگه) است. لقب فارسی و اسلامی این ادیب “منشی غیوری دهلوی” است.»