خواب زمستانی

“خواب زمستانی” نخستین رمان از نویسنده ی نام آشنای ایرانی، “گلی ترقی” می باشد که در ده فصل به نگارش درآمده و بارها مورد تجدید چاپ قرار گرفته است. “خواب زمستانی” داستان خاطرات یک پیرمرد است که با همکلاسی های دوران مدرسه اش بزرگ شده بود و با هم عهد بسته بودند که تا پایان عمر کنار هم بمانند. اما چه کسی از تقدیر خود آگاه است؟ تقدیر او هم این بوده که هر روز را در تنهایی و انتظار بگذراند. در اتاقی که جز غریو باد و سوت پاسبان و صدای دندان های موشی که چیزی را می جود، صدای دیگری در آن به گوش نمی رسد. پس کجا رفتند تمام آن رویدادهای شیرین ساعت هشت؟ آن ایام پرشور جوانی؟ آن رفاقت های بی غل وغش؟ آن ها همین جا در “خواب زمستانی” اند. در قاب شیشه ای ذهن پیرمرد که هر فصل را با یاد زندگی یکی از دوستانش می گذراند. قلم خالص و شفاف “گلی ترقی” بر ظرافت و شکنندگی این مساله می افزاید. در واقع این قلم اوست که بر حقیقت پنهان شده لا به لای سطرها نور افکنده و با فضاسازی و تشبیه های منحصر به فردش آن را از میان تار و پود کلام بیرون می کشد. یادواره های پاره پاره از سرنوشت یاران غار در “”خواب زمستانی”، زندگی هر کدام را به نحوی به تصویر می کشد. یکی نقاش و دیگری دچار جنون؛ یکی دور از فرزند و دیگری گرفتار حصبه. از ویژگی های نگارشی “خواب زمستانی” به قلم “گلی ترقی” می توان به زبان متمایز قصه پردازی، صحنه سازی های مرتبط با موضوع داستان، بیان احساسات شخصیت ها در سیر ذهنی داستان و نثری روان و صمیمی اشاره کرد.