کتاب سفرنامه های ونیزیان در ایران

سفرنامه های ونیزیان در ایران ترجمه منوچهر امیری است که به زبان فارسی در سال  ١٣۴٩ خورشیدی نوشته است. این کتاب مشتمل بر شش سفرنامه است که پنج تای آن را چهار تن از سفیران ونیزی و یکی را بازرگانی گمنام، از همان دیار نوشته است. هر یک از این نمایندگان سیاسی در طی اقامت خود در ایران، فرصت یافتند تا به سیر و سیاحت در شهرهای ایران پرداخته و گزارش های سودمندی از اوضاع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی این سرزمین گردآورند، و پس از بازگشت به موطن خویش در اروپا، یادداشت های شخصی خود را تحت عنوان «سفرنامه» چاپ و منتشر سازند. این سفرنامه ها در شکل دادن به مکتب «ایران شناسی» در غرب کمک شایانی نمود. سه سفرنامه اول این کتاب (باربارو، زنو، کنتارینی) درباره ی اوزون حسن و وقایع دوران حیات او اختصاص دارند. کنتارینی و باربارو شرح ماجراهای سفر خویش را در سال های  ١۴٧۶م / ٨٨١ه.ق  و  ١۴٧٧م / ٨٨٢ه.ق  به پایان می برند و سفرنامه ی زنو با بازگشت او به ونیز در سال  ٨٧٨ ه.ق خاتمه می یابد. نویسندگان سفرنامه های ونیزیان در فاصله ی سال های حکومت اوزون حسن آق قوینلو ( ٨٨٢ - ٨۵۶ ه.ق) تا سال های سلطنت شاه طهماسب صفوی ( ٩٨۴ - ٩٣٠ ه.ق) به ایران آمده اند. انگیزه اصلی مسافرت آنها به جز آنجوللو و بازرگان ونیزی، دلیل سیاسی بود. تا بر اثر اتحاد با ایران، امپراتوری عثمانی را تحت فشار قرار داده و از توسعه و بسط قدرت عثمانیان جلوگیری کنند.