کتاب منطق در زبان شناسی

در آغاز قرن بیستم، با انتشار کتاب دوره زبان شناسی عمومی فردینان دوسوسور، توجه زبان شناسان بیش از پیش به سوی جنبه های ساختاری زبان جلب شد. این گرایش در آرای زبان شناسان ساخت گرایی چون یلمزلف بلومفیلد، تروبتسکوی، یاکوبسن و حتی مارتینه به شکلی بارز نمود یافت و در دیدگاه چامسکی و دستور زایشی وی به اوج خود رسید. از سوی دیگر منطق دانانی چون فرگه، راسل، کارناپ، مونتاگیو و غیره به تحلیل زبان از منظر منطق دست یازیدند و با توسل به رهیافتی ارجاعی در مطالعه معنی، شاخه تازه ای را در معنی شناسی معرفی کردند که امروز معنی شناسی منطقی نامیده میشود. آنچه این دسته از منطق دانان در تحلیل زبان و به ویژه معنی به دست دادند، در معنی شناسی زبانی نیز کاربرد یافت و شرایطی را پدید آورد که امروزه ناآشنایی با منطق جدید دانشجویان رشته زبان شناسی را به هنگام مطالعه معنی شناسی جدید با مشکلات عمده ای مواجه خواهد کرد.