در این دهه اتفاقات بزرگی در ادبیات و تئاتر ایران اتفاق افتاد. این دوره، دوره‌ای پُرتلاطم است. تا سال ۲۷ آزادی نسبی برقرار است؛ روزنامه‌ها و سازمان سیاسی و صنفی پدید می‌آید، هدایت بوف کور را می نویسد، نیما مهم‌ترین شعرهای نوی خود را منتشر می‌کند، انجمن نوگرایان اران شکل می‌گیرد، نخستین کنگره‌ی نویسندگان در سال ۱۳۲۵برگزار می‌شود و بنیان اندیشه‌ی ادبیات و تئاتر نوین ایران با تکیه بر جهان‌بینی چپ و در قالبی رئالیستی شکل می‌گیرد.
در پی این دگرگونی‌ها تئاتر هم در ایران دچار تغییراتی می‌شود و به سمت و سوی آثاری همچون باغ آلبالوی چخوف، کسب‌وکار میسیز وارن اثر برنارد شاو و بسیاری آثار چپ‌گرای دیگر می‌رود و کسانی همچون عبدالحسین نوشین به‌طور جدی به تئاتر رئال روی می‌آورند. و بعد از او شاهین سرکیسیان و در اواخر دهه ۳۰ مصطفی اوسکویی از شاگردان نوشین کسانی هستند که تئاتر رئالیستی را در ایران رونق می‌بخشند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.