کتاب نیستی شناسی مخاطب

نیستی‌شناسی مخاطب از نوشتن در زمانه‌ای بی‌مخاطب سخن می‌گوید. از این‌رو به پرسش‌هایی از این دست می‌پردازد: چگونه می‌توان در زمانه‌ای بی‌مخاطب نوشت؟ اثر با کدام جنبۀ وجودی، خودش را به مخاطب عرضه می‌دارد؟ فرم چیست؟ آیا مخاطب در آن‌سوی نوشتن ایستاده است؟ یا نوشتن، خود همان مخاطب است؟ هر متنی دعوتی‌ست از آتش: مرا بسوزان!
«سرانجام روزی فرا می‌رسد که نویسنده نیز اثرش را نخواهد شناخت و او را خواهد کشت. همان‌سان که نوشتن، نویسنده را می‌کشت، همواره می‌کشت… اکنون آن مخاطب مه‌آلود، گویی مقابلم چمباتمه زده، می‌توانم لبخند مرموزش را تشخیص دهم. نوشتن هردوی ما را به جایی کشانده که قادر به شناخت آن نیستیم؛ نوشتن هر دوی ما را گمراه کرده است… نوشتن مخاطب من است!»