کتاب خورجین

پرویز تناولی در مصاحبه ای بیان کرده است: ما ایرانیان هنوز دستبافته های روستایی و عشایری را منوط به «زیرانداز»های آنها می دانیم؛ یعنی زیراندازهایی مثل فرش و گلیم؛ در حالی که عشایر بسیاری از وسایل سخت شهری را ندارند. نمکدان ها، صندوق ها و چمدان های شان همگی نرم هستند؛ چون عشایر همه اینها را خودشان می بافند. این به خاطر آن است که به ابزاری چون تخته و چوب و وسایل دیگر دسترسی ندارند و تنها ماده اولیه آنها پشم گوسفندان شان است؛ در نتیجه بر آن شدم که کلکسیون های مختلفی از وسایل روزمره آنها را جمع آوری کنم که فقط دو یا سه تای شان چاپ شده است. در کتاب خورجین پرویز تناولی انواع رنگ و نقش و نگار عشایر را جمع آوری کرده است تا هم طرح های بکر گرافیکی آن ها را زنده نگه دارد هم مخاطب را به نگاه تازه تری از عشایر و صنایع دستی ایران زمین آشنا سازد.