کتاب از قلعه تا سرحد

از قلعه تا سرحد، رمانی در ١٢ فصل است که در عناوین برخی از فصل ها زمان تاریخی ای که داستان در آن تاریخ روایت شده دیده می شود، از جمله سال ٣٢ و شهریور ١٣٢٠. بخش هایی از فصل هشتم این رمان با نام «شهاب ١٣٢٠» در ادامه می آید: «وقتی شهریور ٢٠ رسید، آخان بابا پس از آن همه بگومگو که یک فصل ادامه داشت، ما را رها کرد. جونی ما را به آن شهر برد، فصل فرار بود. یک گاری بزرگ نقاشی شده پیدا کردیم، جزو اولین خانواده هایی بودیم که از تهران فرار می کردیم. مادر قوم وخویش دوری در شهر صفوی داشت که باغدار بود، گاهی برایمان پسته و انگور و تحفه می فرستاد. جونی توی راه وسط تابستان سرفه و عطسه زمستانی می زد، می گفت از کوفتگی راه است. دایم گریه می کرد آب دماغش را بالا می کشید، غر می زد که پس کی می رسیم. گاریچی می غرید: دلخورید پیاده بروید، اسب من از این تندتر نمی رود. اثاثه مان مختصر بود. جونی تمام خانه و زندگی را در عرض یک هفته به پول نقد تبدیل کرده بود، لیره ها پیش من بود با هر حرکت نابجایم سروصدا راه می انداخت. جونی نیشگونم می گرفت، آهسته و با غیظ می گفت: جوان مرده! تکان نخور. لیره ها را توی کیسه ای توی شلوارم آویزان کرده بود. شب جایی نزدیک کرج خوابیدیم. هوا گرم بود، جونی در خواب گریه می کرد. سهراب بیدار نشسته بود، آن موقع چهار سال داشت، از سنش هوشیارتر بود، دانسته بود که این مکافاتی است که همه باید تحملش کنیم… .»