کتاب اندرزنامه نویسی در ایران باستان

اندرز به معنای وصیت، توصیه، پند و نصیحت است و اندرزنامه ها در زمره ادبیات شفاهی به شمار می آیند که با کمی تغییرات از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته اند. اجرای درست آداب و رسوم دینی، شیوه مملکت داری، راستگویی، درست کرداری و درنهایت روش های درست زندگی کردن از پندهای اندرزنامه هاست. این کتاب شامل دو بخش است که در بخش نخست به بررسی اوضاع سه دوره باستانی هخامنشی، اشکانی و ساسانی پرداخته شده و در بخش دوم، ادبیات و اندرزهای آن دوران، تفاوت در سبک نگارش اندرزها و تأثیر جامعه بر نوع آن ها، مورد مطالعه قرار گرفته است.