در تاریخ شعر فارسی، شاعران خوش قریحه ای یافت می شود که در خور جایگاه بلند شعر خود قدر نیافته اند. عرفی شیرازی، شاعر آغاز دوره صفوی، یکی از آن هاست. از میان دویست و هفتاد شاعر ایرانی عصر صفویه که به هند رفته اند، پس از صائب تنها چند تن برجسته اند و عرفی بی گمان از نخستین برجستگان این دوره است. . شگفتا! با آنکه چه در هند و چه در ایران، از شعر او استقبال می شده است و درباره او نوشته اند: او و حسین ثنایی، از شعر عجب طالعی دارند که هیچ کوچه و بازاری نیست که کتاب فروشان، دیوان این دو کس را در سر راه گرفته نایستند و عراقیان و هندوستانیان نیز به تبرک می خزند، قبول خاطر و لطف سخن خداداد است.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.