در کنار سهراب

در شعر سپهری عناصر شایسته و بایستی هنرمندی و هنرپروری فراوان و با بسامدی معنی‌دار به چشم می‌خورد. صداقت، صمیمیت، دوستی و مهربانی واژه‌ها و مضامینی هستند که با جست‌وجوی مرورگونه هم می‌توان فراوانی آنها را در مجموعۀ «هشت کتاب» به چشم دید و این چیزی است که بسیاری از داعیه‌داران شعر و شاعری و انجمن داری و مریدپروری از آن بی‌بهره هستند. سپهری آن‌گونه که سهراب شناس بزرگ روزگار ما دکتر سیروس شمیسا – می‌گوید، همۀ نشانه‌های یک شاعر بزرگ و آرمانی را که می‌تواند نمایندۀ افکار و آرزوهای جامعه بشری باشد، در خود دارد و درست به همین جهت است که در همین سال‌های اخیر پس از درگذشت او شعرش به‌عنوان یک نیاز به زبان‌های عمدهای دنیا ترجمه شده است و از نشانه‌های شاعران بزرگ و نمایندۀ اندیشۀ بشری است که پس از درگذشت او، روزبه‌روز میزان دوستی و اشتیاق و انس با نام و آثار آنان زیاد می‌شود. در این اثر نویسنده سعی کرده است برداشت‌های خود را از شعر سپهری به خواننده ارائه کند. کوشش ایشان در پاسداشت فرهنگ ایران‌زمین و شعر فارسی ستودنی و ماندنی است