راهنمای پدران و مادران

دوران کودکی به جهت نقش مهمّی که در سرنوشت آیندۀ انسان ایفا می کند فرصت بی نظیری است که نباید آن را از دست داد. این دوران بهترین زمان برای تربیت و پایه گذاری زندگی سالم و سعادتمندانه فرزند است. متأسفانه باید اعتراف کرد که بسیاری از خانواده ها به تربیت کودکان خود چندانکه شایسته است بها نمی دهند. چه بسیارند مادرانی که دربارۀ آشپزی کتاب ها خوانده اند امّا در تربیت فرزند هنوز یک صفحه هم نخوانده اند. آنان گمان می کنند که تربیت کاری سهل و آسان است و هرکس به راحتی از عهدۀ آن برمی آید؛ حال آنکه حقیقت غیر از این است. تربیت کاری ظریف و دقیق است که موفقیّت در آن جز با بصیرت و روشن بینی میسّر نیست. اینکه هرکس با سلیقه و برداشت شخصی به تربیت فرزندان خود بپردازد و خود را از فراگیری مباحث تربیتی و راهنمایی صاحب نظران بی نیاز بداند، خطایی بزرگ است که ناشی از بی خبری یا غرور و خودپسندی است. جای بسی تأسف است که بسیاری از کودکان قربانی بی بصیرتی، ناآگاهی و بی مسئولیّتی والدین خود می شوند و غنچه های زیبای وجود آن ها ناشکفته پژمرده می شود. نکتۀ دیگر، یادآوری اهمیّت و ضرورت مشارکت و هماهنگی والدین در تربیت فرزند است. بی توجّهی به این مسألۀ اساسی نیز یکی از عمده ترین مشکلات موجود در خانواده هاست. تربیت فرزند چیزی نیست که یکی از والدین به تنهایی از عهدۀ آن برآید؛ به ویژه پدران باید به این نکته توجّه کنند که هرچند تأمین معاش و انجام مسئولیّت های خارج از خانه از وظایف اصلی آن هاست، امّا تربیت فرزند کاری خطیرتر و مهمّ تر است. پدرانی که به علّت اشتغالات خارج از خانه، عملا حضور موثّری در خانواده و در جمع فرزندان خود ندارند و مسئولیّت چندانی را از این جهت متوجّه خود نمی دانند و تربیت فرزند را وظیفۀ اختصاصی مادر می شناسند، سخت در اشتباه اند. فرزندان از لحاظ تربیتی همچنان که محتاج مادری آگاه و دلسوزند، نیازمند پدری مدّبر و مهربانند و هیچ یک از آن دو نمی تواند خلا وجود دیگری را پر کند؛ از این رو، مشارکت فعّال پدر و مادر و هماهنگی آن دو در تربیت فرزند از اصول اوّلیه ایست که باید به طور جدّی مورد توجّه والدین قرار گیرد.