کتاب روانکاوی و سایکوز

فروید معتقد بود که روان پریشی نتیجه ناتوانی بیولوژیکی در دستیابی و حفظ یک سازمان روانی نرمال یا روان رنجور است. مایکل رابینز در کتاب روانکاوی و سایکوز در عوض پیشنهاد می کند که روان پریشی نتیجه یک مسیر رشد متفاوت است. ذهن خودآگاه به دو صورت کیفی متفاوت عمل می کند، ذهن آگاه اولیه و تفکر بازتابی، و روان پریشی نتیجه تداوم فرآیند ذهنی اولیه است که در دوران نوزادی سازگار می شود. رابینز در بخش اول توضیح می‌دهد که چگونه مدل پزشکی روان‌پریشی زیربنای رویکرد کنونی روان‌پزشکی و روان‌کاوی است، علی‌رغم این واقعیت که علم اعصاب نتوانسته است فرضیه اصلی ارگانیک مدل را تأیید کند. در بخش دوم، رابینز دو مدل از مدل‌های روان‌پریشی فروید را بررسی می‌کند که بر فرض ناتوانی اولیه در رشد یک ذهن عادی یا روان رنجور مبتنی است. تئوری‌های نسل‌های بعدی تحلیل‌گران در بیشتر موارد سوگیری‌های دو مدل فروید را تکرار کرده‌اند، به طوری که روانکاوی روان‌پریشی‌ها را فراتر از محدوده‌اش در نظر می‌گیرد. رابینز در بخش سوم پیشنهاد می‌کند که روان‌پریشی‌ها نتیجه اختلالات در مرحله دلبستگی-جدایی رشد هستند که منجر به تداوم ناسازگارانه شکل اولیه‌ای از فعالیت ذهنی مرتبط با فرآیند اولیه فروید می‌شود. سرانجام، در قسمت چهارم، رابینز یک رویکرد روانکاوانه برای درمان را بر اساس مدل خود توصیف می کند. کتاب روانکاوی و سایکوز با مطالبی از عمل بالینی رابینز به شکلی غنی نشان داده شده است.