زندگی یک نهنگ قبل از خودکشی

حجم آسیب های جهان مدرن بر روح و جسم آدم ها، به ویژه آنها که شهروند جوامع توسعه یافته و درحال توسعه هستند به حدی بوده و هست که امروزه اضمحلال و فروپاشی جسم و ذهن تبدیل به پدیده ای همه گیر شده است. هنرهای مختلف از جمله ادبیات، تئاتر و سینما، از نیمه ی دوم قرن نوزدهم به اشکال مختلف برابر این موضوع عکس العمل نشان داده اند. استفاده از شیوه ی روایت مونولوگ یا همان تک‎ گویی در آثار ادبی و نمایشی یکی از رایج ترین فرم های مواجهه با فروپاشی عصبی انسان گیر افتاده در چنبره ی جهان تکنولوژیک زده ی پر از هیاهو، سروصدا و تصاویر است. کتاب «زندگی یک نهنگ قبل از خودکشی» نوشته ی «فاضل ترکمن»، نمایشنامه ای ست که با فرم روایی تک گویی در 14 فصل، واگویه های درونی و بیرونی نویسنده ایست به نام «رضا کیاست» که در ایران امروز زیر بار فشارهای زندگی در جامعه ی مدرنیزاسیون شده و شکست های پیاپی شخصی، به سرحدات ویرانی و ازهم گسیختگی رسیده است. شخصیت نمایشنامه ی «زندگی یک نهنگ قبل از خودکشی» با توجه به نویسنده بودنش و حجم اطلاعات و داشته های ذهنی فراوانی که از پس سال ها خواندن و دیدن و نوشتن در او مجموع شده، همه ی عصبیت و خشمش نسبت به وضعیتی که خود و جامعه اش را به آن دچار می بیند، به زبان می آورد. زبان گزنده ی او با طنزی تلخ و سیاه همراه است و بی وقفه با همین زبان درحال حمله به پدیده هایی ست که عمیقا او را رنجور و آزرده خاطر کرده اند. پدیده هایی که او نه فقط به خاطر خودش بلکه به خاطر همه ی آن آسیب هایی که به جامعه ی انسانی اطرافش می زنند، برایش غیرقابل تحمل شده اند.