زن در سینمای حاتمی کیا

کتاب حاضر پژوهشی است که با هدف تحلیل محتوا و نشانه‌شناسی تصویر زن در سینمای ابراهیم حاتمی کیا انجام شده است. در این پژوهش، چهار فیلم (دیده‌بان، بوی پیراهن یوسف، روبان قرمز و دعوت) از ۱۹ فیلمی که این فیلم‌ساز، در چهار دوره جنگ، سازندگی، اصلاحات و اصول‌گرایی از ۱۳۱۵ تاکنون ساخته است انتخاب و با دو روش نشانه‌شناسی (هم‌نشینی و جانشینی) و تحلیل محتوا بررسی شده‌اند. در تحلیل محتوای این فیلم‌ها مدت‌زمان حضور، سن، طبقه اجتماعی، نوع و موقعیت شغلی، پوششی ظاهری و موضوع دیالوگ‌ها متغیرهایی هستند که در قالب یک پرسش اصلی و سه پرسش فرعی مطرح می‌شوند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که زنان در فیلم‌های اولیه حاتمی کیا به‌واسطه ارتباط با فضای جنگ که آثاری مردانه بودند، جایگاهی ندارند. مردها محور رخدادها هستند و زن‌ها بدون حضور مردها تعریف نمی‌شوند.