کتاب ساراییسم

چینش و نوع درج غزل ها در کتاب طوری است که خواننده غیرجدی شعر، فکر می کند این اشعار سپید هستند. حسینی در مقاطعی در پایان شعر از چنگ قافیه گریخته و گاهی مانند موسیقی، شعر شاعران دیگران را با تغییر در شعرش آورده است؛ مانند کاری که کیارستمی با شعر کلاسیک کرد. در مواجهه با کتاب، برخی این مساله را مطرح کردند که این شکل بی اعتقادی برای چیست و گفتند که دوباره شاعری پیدا شده که تئوری های شکست خورده را تکرار کرده است. من نمی دانم حسینی چنین کاری کرده است یا نه ولی چنین برداشتی از این مجموعه شعر نداشتم. چون اولا این کتاب مقدمه ندارد که بخواهد در آن مانیفست بدهد و دوم این که اتفاق و برخورد خاصی در برخورد با کلمه و موازین شعر ندارد.