سایه باف

قتی اولین بار سایه‌­ام با من هم‌کلام شد، من نوزادی بودم که در گهواره آرمیده بود. اطرافیانم می‌گویند شبی که من به‌دنیا‌ آمدم، حتی ستارگان هم از آسمان فرار کردند و ماه پشت یک خرقه‌ی سیاه ‌و سایه‌مانند پنهان شد. انگار من موجود بی‌صدایی بودم که موهای براق و سیاه و چشمان جذابش همگان را شگفت‌زده می‌کرد. من، برخلاف همه‌ی نوزادان دیگر، به هنگام تولد نگریستم؛ حتی مثل آن‌ها، با توجه به عملکرد غریزه، با گریه‌­وزاری به‌دنبال مادرم نگشتم. به ­جای رفتارهای معمول نوزادان، آغوشم را به‌سمت سایه‌ای در گوشه‌‌ی اتاق گشودم. سایه هم به من لبخند زد.