کتاب سر هیچ و پوچ و یک نمایشنامه ی دیگر

سر هیچ و پوچ مرد 1 و مرد 2 بحثشان می­شود، رک و بی پرده. گفت­و­گوی دو دوستی که سال­هاست همدیگر را می­شناسند، باهم دوست­اند و خاطرات مشترکی دارند. گفت­­وگویی محترمانه، البته اگر کنایه ای که فورا جو صمیمانه­ی صحبتشان را خراب می­کند، در کار نبود. موضوع این است که یکی از آن­ها دیگری را به خاطر صحبت­ های تلخی سرزنش می­ کند، به او بر می­خورد، احترام صمیمانه­ ای را که ظاهرا بین آن­هاست به چالش می­کشد… زیرا مرد 1، قبل از آن­که نمایشنامه آغاز شود، گفته است: «چه خوب… » و همین چند کلمه تاثیر گردباد را دارد. زیباست یک مرد و یک زن، یک پدر و یک مادر، همدیگر را می ­رنجانند، آن­هم زیر نگاه ریشخند­آمیز بچه ­ای (بچه­ ی خودشان) که صرف حضورش، حتی از دوردست، مانعشان می­ شود آزادانه اثری را تماشا می­کنند تحسین کنند. غیرممکن است ادا کردن کلمات «زیباست» در برابر چیزی که نگاه خصمانه یا صرفا بی­تفاوت پسر ظاهرا به عدم­اش بر­می­گرداند. پسر جوان، همچون «اشعه­ ی مرگبار» داستان­ های مصوری که دوست دارد، با افکاری که از والدینش وام می­گیرد آن­ها را فلج می­کند و کلماتی را که به کار می­برند از کار می­اندازد.