شبی که سحر نداشت

من سیاه بودم… یک سیاہ حلقه به گوش که هرگز طعم شیرین آزادی را نچشیده بود و بس… اما چه می شود کرد که سرنوشت من همانا اسارت بود و بس…روزی که از قید غلامی ارباب آزاد شدم، عطر دلفریب عشق به مشامم خورد و همان روز همان جا اسیر و دربند یک جفت چشم به شدت زیبای سبز مثل مروارید شدم… آری سرنوشت من اسارت بود و بس، اما چه اسارت شیرینی بود در میان حلقه های طلایی موهای تو ای مو طلایی من… قزل قیز من…اما دریغ و درد که سرنوشت غارتگر بی رحم، حسودان را مجال داد تا در کار شیرین ترین اسارت دنیا توطئه کنند و تو را ای _بهترین_ از من دور کنند و مرا از شیراز سراپا عشق…اکنون بدون تو ببری بودم رها شده در صحراهای سوزان که با همه ی آزادی اش، باز دربند تو بود _ای بهترین_ و فقط من می دانستم چه بر روزهای طولانی تو میگذرد و فقط تو میدانستی چرا شب های من سحر ندارد… سال ها بدون توو بدون شب هایی که به صبح می رسیدند گذشت و سرانجام لحظه ی دیدار رسید …در اوج دلشکستگی و پیری، در شیراز سراپا خون، در تلخ ترین لحظه های یک مرد… تو را دیدم و تو _ای بهترین_ خنجری سرد در سینه ی گداخته ام فرو کردی و داستان تلخ اسارات مرا پایان دادی…من سیاه بودم و سیاه بخت….