کتاب معانی اسامی مادی – کردی (دو جلدی)

تاکنون گفته شده از زبان مادی جز جند اسم انگشت‌شمار چیزی باقی نمانده است. ولی برای اولین‌بار در این کتاب به معانی بیشتر از ششصد اسم قدیمی و تاریخی و رایج در زبان‌های ایرانی اشاره شده است که در هیچ یک از فرهنگ‌های ایرانی، معانی صحیح فارسی برای آنها ارائه نشده است. در صورتی که بعضی از این اسامی تقریباً از سه هزار سال قبل تاکنون در کتیبه‌های سنگی و غیره مربوط به تاریخ دوره‌های قبل از میلاد منطقه وجود داشته و اکنون هم بیشتر آنها رایج می‌باشند.

این اسامی در زبان کردی و پهلوی که همان زبان مادی می‌باشند دارای معنی هستند. با توجه به اینکه اولین حکومت یا امپراتوری مدون در سرزمینی که بعدها ایران نامیده شد، به وسیلۀ مادها به وجود آمده است و بیشتر اسامی مندرج در این کتاب اسامی پادشاهان، شرداران، جاها و مکان‌های می‌باشند که معانی صحیح فارسی ندارند و با زبان‌های عربی و ترکی که بعد از تسلط اسلام عربی و نفوذ اتراک از سلسله غزنویان به بعد بر ایران، از لحاظ ریشه‌ای و لغوی کاملاً متفاوت و بیگانه بوده و معانی کردی دارند. نتیجه می‌گیریم کردها باقیماندۀ مادها بوده و این اسامی، مادی هستند که در طول تاریخ زبان مادی در زبان پارسی و هخامنشی نفوذ کرده و بر جای مانده‌اند. هر چند زبان‌های مادی ـ کردی و پارسی هم‌ریشه می‌باشند، ولی به وضوح معلوم می‌شود، اسامی مندرج در این کتاب پارسی نیستند بلکه مادی (کردی و پهلوی) هستند و برای اثبات این موضوع لازم است به معانی اسامی باستانی و قدیمی مندرج در این کتاب توجه شود که آیا آنها در فارسی معنی دارند یا نه؟! در کدام فرهنگ فارسی ایرانی تاکنون توانسته‌اند برای آنها معنی صحیح پیدا کنند؟ برای مثال به معنی چند نمونه از اسامی باستانی و قدیمی ذیل که در این کتاب معنی شده‌اند، توجه کنید مانند: ایران ـ آذربایجان ـ تبریزـ شیرازـ مازندران ـ اورمیه ـ اصفهان ـ افشین ـ اژدهاک ـ رستم ـ سپی ـ تمان ـ زردشت ـ چی‌تر تخمه‌ی مادی ـ کیوان ـ ری ـ سبلان ـ کلیبر ـ رخش ـ اردشیر ـ کورش ـ داریوش ـ انوشیروان ـ کیومرث ـ تلو سینا و سار سینا و ساسان و ساسانیان و … که اسامی مذکور در تمام تاریخ باستانی و معاصر ایران و مکالمات روزمرۀ کنونی هم وجود دارند ولی معنی فارسی صحیح برای آنها در فرهنگ‌های فارسی مشاهده نمی‌شود؛ بلکه این اسامی، زبان مادی بوده که با کردی امروزه فرقی نداشته و تاکنون پژوهشگران و تاریخ‌نویسان ایرانی و خارجی و فرهنگ‌نویسان دراین مورد به تفکر و تحقیق نپرداخته‌اند که آیا این اسامی در واقع پارسی هستند یا مادی ـ کردی؟

منظور از نوشتن این اسامی، حفظ فرهنگ و فولکور قومی در ادوار مختلف از یک جهت و از طرف دیگر دلیلی بر توجیه معانی اسامی قدیمی و باستانی مشابه می‌باشند که دراین کتاب از آنها نام برده شده و معنی کردی آنها نوشته شده‌اند. مانند اسامی باستانی «نرسی» از سرداران مادی، «پریشات»،«گودرز» و اردشیر که به ترتیب به معانی «نره سگ»، «پری یا پرو دیوانه»، «گوش دراز» و «شیرزمین» می‌باشند، که مورخین و محققین و فرهنگ‌نویسان غیر کرد تا کنون از معنی کردن چنین اسامی عاجز بوده‌اند و با مانند آقای ابوالحسن تفرشیان، نویسندۀ کتاب «قیام افسران خراسان»، اسم «شاره‌زا»ی کردی به معنی راهنما و آشنا به محل و موضوع را «شاهرضا» تصور کرده است.