کتاب مقررات ملی ساختمان (مبحث یازدهم)

یکی از راه‌های توسعه صنعت ساختمان‌سازی ، رویکرد جدی به اجرای صنعتی ساختمان‌ها است.صنعتی سازی به روش یا روش‌هایی که میزان استفاده از منابع انسانی، مواد اولیه و سرمایه را در راستای پاسخ‌دهی به نیاز مسکن جامعه و بهره‌وری اقتصادی با بکارگیری فن‌آوری‌های نوین که در یک ساختار منظم و مدولار، تشکیلات یافته و منسجم به طور کارا عمل کند گویند.این امر از طریق فراهم آوردن شرایط فنی لازم با گسترش کارخانجات تولید صنعتی ساختمان، بالا بردن سطح دانش نیروی انسانی ماهر و بکار گیری فنون نوین و ابزار و امکانات اجرای ساختمان، میسر است.در کشور ما نیز، سهم صنعتی سازی ساختمان طی سال‌های اخیر رو به افزایش بوده و ضرورت دارد که ضوابط و مقررات منطبق با شرایط موجود در کشور برای هریک از سیستم‌های صنعتی ساختمانی تدوین گردد.در همین راستا، در سال ۱۳۸۳ اولین ویرایش مبحث یازده تحت عنوان اجرای صنعتی ساختمان‌ها تدوین و ابلاغ گردید که اختصاص به ساختمان‌های فولادی داشت.در حال حاضر با گسترش سیستم‌های ساختمانی صنعتی در کشور و توسعه ساخت‌وساز با فن‌آوری‌های نوین ساختمانی نیاز به بازنگری جدی و تکمیل این مبحث احساس گردید.در ویرایش حاضر علاوه بر اصلاح نام مبحث به ” طرح و اجرای صنعتی ساختمان” ، ساختمان‌های بتنی نیز در کنار ساختمان‌های فولادی اضافه گردید، که در برگیرنده ضوابط کلیات، مصالح، نقشه‌ها مدارک فنی، شالوده، ملاحطات معماری، ملاحظات طراحی ، ملاحظات اجرایی و رواداری‌های هر یک از سیستم‌های سازه‌ایی صنعتی ساختمان می‌باشد.در این مبحث تمرکز اصلی بر روی اجرای صنعتی سیستم‌های سازه‌ای ساختمان‌های فولادی و بتنی است.مشخصات مصالح مصرفی در روش صنعتی‌سازی ساختمان‌ها با ضوابط مبحث پنجم مقررات ملی ساختمان هماهنگی داشته و در بخش شالوده‌ها نیز با ضوابط مبحث هفتم مقررات ملی ساختمان هماهنگ می‌باشد. در طراحی اجزاء فولادی گرم نورد شده از ضوابط مبحث دهم مقررات ملی ساختمان استفاده می‌شود، همچنین قطعات بتنی نیز مطابق ضوابط مبحث نهم مقررات ملی ساختمان طراحی می‌گردند.