کتاب من و بوف کور

بوف کور، رمانی سوررئالیستی است که نزدیک 76 سال از انتشارش می گذرد و با این همه کماکان نقدها و یادداشت ها براین اثر ادامه دارد. آیا هفت دهه بحث و نقد و نظر برای سنجش و ارزیابی یک رمان کوتاه کم بوده است که همچنان این حرف ها تمامی ندارد و بر شمار بازخوردها افزوده می شود؟

بخشی از کتاب من و بوف کور:

هلنس و مهندس درباره آن ساختمان بلند حرف می‌زنند که در صحرای آفریقاست. هلنس به مهندس می‌گوید تو خیلی به من لطف کردی اما آیا من هیچ وقت به تو اتکا کردم؟ واقعا تو بودی که مرا تا این ساختمان راهنمایی کردی؟ مهندس می گوید مطمئنا من که هیچ وقت بدون تو اینجا نمی‌آمدم اما حیف می‌ترسم سفر بیهوده ای کرده باشیم. ملوزین می‌گوید بیهوده؟ کوری؟

مهندس می‌گوید ما واقعا در صحرا هستیم؟ ساختمانی هست؟ آن وقت مهندس یاقوت کبود را خاموش می‌کند. چراغ‌های کم سو ظاهر می‌شود. می‌پرسد آیا واقعاً لازم است اسرار این ساختمان معلوم شود؟ هلنس میگوید من عهد کرده ام اسرارش را از سنگ‌هایش بیرون بکشم.