همگام و همراه با فرزندان

در کتاب همگام و همراه با فرزندان می‌خوانیم:

نحوه‌ى گفتگو و ارتباط برقرار نمودن با کودکان، هنرى خاص است که اصول و مفاهیم ویژه‌ى خود را مى‌طلبد. کودکان وقتى با کسى ارتباط برقرار مى‌کنند، دقیقا آنچه را که در نظر دارند، بیان نمى‌کنند؛ پیام‌هاى آنان غالبا جنبه‌ى رمزى دارد، براى درک این پیام‌ها بایستى این رمزها را کشف و درک کرد. براى مثال؛ کودکى از پدرش مى‌پرسد: «پدر! در شهرى که ما زندگى مى‌کنیم، چند نفر کودک بى‌سرپرست زندگى مى‌کند؟» پدر این کودک که فردى تحصیل کرده و روشنفکر است، از اینکه فرزندش نسبت به مشکلات اجتماعى علاقه نشان مى‌دهد خوشحال شده، پس از تشویق و تمجید، به صورت فرزندش نگاهى مى‌اندازد.

امّا کودک دلش راضى نمى‌شود، چون پاسخ سؤال خود را دریافت نکرده، بار دیگر سؤال خود را مطرح مى‌کند: «پدر، در فلان شهر چند نفر کودک بى‌سرپرست وجود دارد؟» و… پدرش سرانجام متوجّه مى‌شود که پسرش دغدغه‌اى در مورد یک مشکل اجتماعى ندارد و علاقه‌ى او نسبت به این مسئله، بیشتر از یک جنبه‌ى فردى برخوردار است نه یک معضل اجتماعى. پسرش از این وحشت دارد که مبادا خود او نیز با این مشکل مواجه شود و یکى از کودکانى شود که سرپرست خود را از دست داده‌اند. علّت سؤال او احساس همدردى نسبت به آن بچّه‌هاى بى‌سرپرست نیست بلکه هدف اصلى او از این سؤال این است که مى‌خواهد مطمئن شود که آیا پدرش او را تنها رها خواهد کرد یا نه؟