کتاب چل گیس حریر و ماهی گیر

علی حاتمی بر نقطه ­ی افتراق بین تعاریف قبلی و فعلی استعاره می­ ایستد. مادامی که دارد با تکیه به فولکور که در کارش به آن ارجاعات زیادی دارد، استعاره می­سازد. برداشته­ های زبان نمایشی پیش از خود چیزی نمی­ افزاید، اما بزنگاه­های خاصی در کار او هست که الگوی استعاره­ ی کهن را تا امروز بسط می­دهند. در نمایشنامه­ های حاتمی تاثیر مستقیمی از گلستان دیده نمی­شود، اما او استعاره ­­پردازی­هایی به شیوه­ ی سعدی دارد. ارزیابی امروزی کردن قالب­های افسانه داستان­گویی کلاسیک فارسی در آثار علی حاتمی مستلزم آشنایی با زبان نمایشنامه ­ها و فیلم­نامه ­های او در کنار هم است…