کتاب راویان روایت تو

ماهور!

معمولا آن هایی که به تو نزدیک ترند تو را کمتر می شناسند. شاید بدانند توی خواب حرف می زنی، تنبک را به دف ترجیح می دهی، هیچ غزل یا ترانه ای را نفله هیچ ریتم لنگی نمی کنی، یا چه می دانم، چایت را داغ داغ سر می کشی؛ این ها را که توی زندگی نامه ها هم می توان خواند.

تو هم ماهور اگر من را می شناختی، اگر من را خوب می شناختی هیچ وقت آن لیلی و مجنون سر به هوا را سر وقت من نمی فرستادی. به قول خودت تابلو بود. انکار کردند، اما پیدا بود تو فرستادیشان. کافی بود گوشی را بین گوش و شانه ات می گذاشتی، در آینه ی رو به رویت خیره می شدی به دو سه چین ظریف زیر چانه و چند شماره می گرفتی و غربت صدات را در جان من جاری می کردی، آن وقت چی بود که بخواهی و من نگویم؟