کتاب گلستان سعدی

“گلستان سعدی” کتابی است جاودان در تاریخ ادبیات ایران که مجموعه ای از حکایت های جذاب و آموزنده را از شیخ اجل، “سعدی شیرازی” در بردارد. این اثر که از یک دیباچه و هشت باب تشکیل شده، عمدتا به نثر موزون و مسجع به نگارش درآمده و گاهی ابیاتی به شکل نظم نیز در لا به لای این حکایت ها دیده می شود. نوشته ها عمدتا کوتاه هستند و به سبب ایجاز و همچنین شیوه ی سخن گفتن “سعدی” که سهل و ممتنع است، با هر مخاطبی به گونه ای ارتباط برقرار می کنند. این ویژگی باعث شده تا “گلستان” به کلی از دیگر آثاری که قبل و بعد از خودش به نگارش رسیده، متمایز باشد و برای هر مخاطبی، حرف مخصوص به خودش را دربرداشته باشد. با وجود اینکه این حکایت ها پندآموز هستند و از وجه تعلیمی برخوردارند، اما هنر سعدی در روایت، سخن را به مثابه ی شهد بر ذهن خواننده می چکاند و او را با خود همراه می کند. مخاطب هرگز در طول مطالعه ی “گلستان سعدی” به این حس نمی رسد که مورد نصیحت یک طرفه واقع شده و به عبارتی “سعدی” در این حکایات، گفتمانی با ذهن خواننده شکل می دهد. داستان های که در “گلستان سعدی” آمده اند بسته به موضوع بلند و کوتاه هستند و گاه از زبان سوم شخص و گاه از زبان خود نویسنده بیان می شوند. پندها در بستری از حوادث بیان می شوند که برخی تخیلی و ساخته ی ذهن “سعدی” و برخی برگرفته از اتفاقات حقیقی زندگی او هستند. “گلستان” از تذکره نویسی به دور است و به امور، جهت پرداختن به زندگی و منش افراد نگاه کرده است.