کتاب ثروتی که با پول نمی توان خرید

بخشی از کتاب: از سنین کودکی به ما آموخته‌اند که بیشتر وقت خود را در کنار دیگران بگذرانیم. کسانی که وقت خود را در تنهایی سپری می‌کنند، به تنهاهایی محکوم‌اند و بیگانه محسوب می‌شوند.
به ما یاد داده‌اند که در جمع بمانیم. مطمئن شویم که مناسب جمع هستیم. مانند دیگران فکر کنیم. جسارت نکنیم و از جمع جدا نشویم.
با این کار، از خود برتر، حکیم، خلاق، واقعی و آراممان جدا شده‌ایم، طوری که حتی نمی‌دانیم چه چیزی را از دست داده‌ایم. نمی‌دانیم که چه‌چیزی را نمی‌دانیم.
و در لحظات نادری که خودمان را در هر شکلی از تنهایی می‌یابیم، سریعا سراغ داروهای انتخابی خود می‌رویم، از دستگاه‌های تکنولوژی گرفته، تا اخبار داغ، موسیقی‌ بلند، چت آنلاین سطحی، قرارهای دیجیتال، چرخ زدن‌های عذاب‌آور در دنیای مجازی و کار کردن بیش‌ازحد، تنها برای دوری کردن از حالت طبیعی خود؛ از بودن.
اما ما بیشترین سرزندگی را در حضور خودمان داریم و رابطه‌تان با خودتان به‌واقع رابطه‌تان با دیگران را تعیین می‌کند. اگر در تنهایی احساس راحتی نمی‌کنید، نمی‌توانید در جامعه راحت باشید.
… شاعر می سارتون گفته است: «احساس تنهایی کردن فقر انسان است، تنها بودنْ ثروت انسان.» جالب است، این‌طور نیست؟