کتاب کوری

درباره کتاب:

یک جامعۀ شهری مدرن و پیشرفته را در نظر بگیرید که ناگهان تمام ساختارهای زندگی جمعی آن از بین می­رود و همه به سرنوشتی ذلت­بار و رقت­انگیز دچار می­شوند. تمدنی که دارای بافت­های پیشرفته است و در طول قرن­ها، توسعه و تکامل یافته و با این حال، در تأمین نیازهای اولیۀ انسان هنگام بروز بحران درمانده است. انسان­های به­ظاهر متمدنی که وقتی مجبور می­شوند در آسایشگاه روانی کنار هم زندگی کنند، کم­کم خوی حیوانی خود را نشان می­دهند؛ از سوی دیگر، این کتاب، دولت­مردان و سیاست­مدارانی را به تصویر می­کشد که مدعی تأمین آسایش مردم هستند، درحالی‌که نسبت به سرنوشت آنها بی­تفاوت­اند. این رمان، استعاره­ای است از «عدم­توانایی دیدن»؛ به این معنی که وقتی ارزش­های زندگی از بین می­رود، کرامت انسانی روزبه­روز بیشتر مورد حمله قرار می­گیرد. وقتی جهل و نادانی در جامعه گسترش می­یابد، حتی معدود افراد روشنفکر هم، مانند افراد کوته­بین و ناآگاه رفتار می­کنند.

کوری را می­توان یک کتاب انتقادی نسبت به هنجارهای اجتماعی دنیای مدرن در نظر گرفت. نثر دشوار ساراماگو و ­استفاده نکردن از علائم نقطه­گذاری و پاراگراف­بندی­های معمول، نشان از سردرگمی و بی­هویتی افراد دارد و دنیای پیچیدۀ کورها را کورتر نشان می­دهد؛ درواقع، سبک نوشتاری او به ما کمک می­کند که سرگشتگی آدم­های رمان را بهتر درک کنیم. شخصیت­هایی که نام ندارند و فقط براساس شغل یا ویژگی­های ظاهری­شان در داستان شناخته می­شوند و این نشان از بی­هویتی آنها دارد. قطعاً این داستان فلسفی، شما را به­شدت تحت تأثیر قرار خواهد داد و مدت­ها فکرتان را مشغول خواهد کرد.