کتاب بازگشت

دلتنگی غریبی به دلم چنگ انداخته بود. نگاه عمو مسعود رنگ غم داشت وقتی این‌طور نگاه می‌کرد، قلبم مچاله می‌شد. دلم نمی‌خواست این‌‌طور غمگین ببینمش. تک‌سرفه‌ای کرد و با صدایی گرفته گفت:

– سحر جان، تا بابات زنده بود نتوستم حرفی بزنم. کاش سکوت نمی­کردم. می­دونم اشتباه کردم! من به خاطر این‌که برادر کوچیک بودم، احترام‌شو نگه داشتم. خیلی پشیمونم. اما حالا می­خوام گذشته رو جبران کنم. منصور که بیشتر سرمایه‌شو به پای پسراش ریخت. اونام مثل خودش خوش‌گذرون و خودخواه بار اومدن. اما تو، دختر عزیزم با برادرات خیلی فرق داری. همیشه مثل دختر نداشتم بودی و هستی. می‌خوام تا زنده­ام خوشبختیت رو ببینم. دیگه هر چی عذاب کشیدی بسه. تا خدا بهم اجازه‌ی موندن تو این دنیا رو بده، همه جوره حمایتت می­کنم. تو فقط رو شرط یا بهتره بگم پیشنهادی که دادم فکر کن. من به خاطر خودت  این کار رو می‌کنم.

عمو مسعود نفس عمیقی کشید. انگار با گفتن حرفش یا به قول خودش پیشنهادش، به آرامش رسیده بود. ادامه داد:

– ازت خواهش می­کنم تصمیم بگیر و تا فردا همین موقع  نظرتو بهم بگو.

سرم پایین بود و گل­های قالی را می­شمردم. حق با عمو مسعود بود. ای‌کاش سکوت نمی­کرد و لااقل در بعضی از موارد به پدر تذکراتی می­داد! البته که پدر اهمیت نمی‌داد!