کتاب گوشه دنج تیمارستان

«حال یک دیوانه را دیوانه بهتر می‌‌کند…»
جرم من بادبادک‌‌بودن بود.
من محکوم بودم به پرواز، به اوج‌‌گرفتن، از همان روز که حلقه‌‌های کاغذ رنگی را به گوشم آویختند.
از همان روز، من بردۀ آزادی شدم؛ اما چه کسی مرا اسیر گرفته بود، آسمان یا باد؟!
یکی مقصدم بود و دیگری جهنم را تعیین می‌کرد!
برای پرواز خلق شدم؛ ولی نخی که به پایم بستند چه بود؟! برای پریدن و نرسیدن؟! برای لمس سهم نداشتن از آسمان؟!
فرق نداشت کجای عرش باشم. من بازیچه‌‌ای از فرش بودم، اوج پرواز من سقوط بود.