کتاب غبار

درباره کتاب:

آنگاه که نتوانست بیشه اش را ترک کند. با سایه خردش در زیر نور ماه تنها و بی کس ماند. های های می گریست و از لابه لای برگ های مرطوب و چسبناکش نغمه ای به با می خواست انگار چیزی را در آسمان دیده بود که رویش سایه می افکند. اگر مرده نزد من آن اشک هایم به تو جان می دهند. ای کسی که خورشید قله ها به تو رو کرده است به دنیای من فرود آی تا همچون رودخانه ها جاودان باشیم.