کتاب نجات از مرگ مصنوعی

بخشی از کتاب:

نجات از مرگ مصنوعی تلاشی برای گزارشِ تناقض ذاتیِ حی و حاضر در بسیاری از حس‌ها و موقعیت‌ها و تصمیماتی‌ است که در زندگی تجربه‌شان می‌کنیم. به سراغشان می‌رویم و در تنشی می‌افتیم که برایمان می‌سازند. ازدواج کردن. بچه‌دار نشدن. سفر رفتن. تنهایی. خودشیفتگی و تجربۀ فقدان. تناقضی که ذات زندگی‌ است و هیجان‌انگیزترین بخش آن. زجرش را می‌کشیم و لذتش را می‌بریم. به قول داستایفسکی ستیزه‌های درونی مشخصۀ انسان است. رنج‌های عظیم به بار می‌آورد و شادی‌های بسیار هم.
این کتاب سعی‌ای است در ستایش ستیزه‌های درونی.

تهران یک تناقض بزرگ است. شهری است که همه چیزش غریب است. ساختمان‌هایش، رفتار مردمش، رانندگی‌اش (اگر خوب رانندگی کنید حتماً تصادف می‌کنید)،‌ اداراتش، فوتبالش، روزنامه‌هایش، قتل‌هایش، بازارِ هنرش… همه چیزش. اکران سینماها در تصرف فیلم‌هایی با پی‌رنگ‌های مبتذل و آبکی مثلث عشقی است، اما در بازار تره‌بار وقتی دارید سیب‌زمینی و پیاز توی نایلون می‌ریزید این شانس را دارید که والس شمارهٔ دو شوستاکوویچ را به همهٔ ما شناساند تا آخرین نت از بلندگوها بشنوید و لذتی تام و تمام ببرید. در این شهر همه چیز به تئاتر پوچی (ابسورد) می‌ماند. مردم بعد از بازی فوتبالی که در آن باخته‌ایم به خیابان‌ها می‌ریزند و تا نیمه‌شب پایکوبی می‌کنند. و آدم حتی اگر نخواهد هر روز یاد ساموئل بکت می‌افتد. یک بار که در باغ کتاب تهران واقعاً به تماشای یک اجرا از در انتظار گودو نشسته بودم شنیدم که آقایی پشت سرم در جواب خانمش که پرسید: «نویسندهٔ این نمایش کیه؟ آدم معروفیه انگار»، قاطعانه گفت: «گابریل گارسیا مارکز».