اسماعیل امینی، نویسندۀ کتاب، دربارۀ این اثر می‌گوید:
«این کتاب، حاصل تأملات من است دربارۀ طنز و گونه‌های شوخ‌طبعی. اگرچه اغلب مطالب آن آموزشی است اما روش کتاب، آموزش گام‌به‌گام طنز نیست؛ زیرا به نظر من، کسی که می‌خواهد شعر طنز بسازد، باید اول شاعر باشد و فنون شعری را بشناسد، بعد علاوه بر هنر شاعری، ظرافت‌ها و شگردها و نگاه طنزآمیز به جهان را با مطالعه و تمرین بیاموزد. این کتاب برای کسانی نوشته شده که با فنون شاعری و نویسندگی آشنا هستند و قصد طنزنویسی دارند. یادداشت‌های این کتاب اغلب مستقل از هم قابل‌استفاده‌اند، مگر چند یادداشت که ادامه‌دار و چندقسمتی است. هر کس به تناسب علاقه و پسندش، می‌تواند از هر جا که دلش خواست کتاب را بخواند. این نکته را هم بگویم که این کتاب برای ارجاعات مقالات دانشگاهی مفید نیست، حتی شاید مضر هم باشد! برای اینکه نگاه خاص من است به طنزنویسی و بیانگر تجربه‌های شخصی خودم برای کسانی که طنز را جدی گرفته‌اند و بی‌دغدغۀ امتیازات اداری و دلخوشی‌های ربته‌بندی‌های دانشگاهی، طنز می‌خوانند، طنز می‌نویسند و طنز می‌سرایند.»
