کتاب تأویل ملکوت

در میان قصه نویسان معاصر، بهرام صادقی جایگاه ارجمندی دارد، و بهترین قصۀ او نیز «ملکوت» است که تاکنون بارها تجدید چاپ شده است. اما، با اینکه نویسنده خود در مصاحبه ای شگرد عمدۀ این قصّه را کاربرد «نماد» گفته بود، یا به برد این نکته توجه چندانی نشده است، یا با تعبیرهای نادرست نمادها خواننده را گمراه کردند. مطالعۀ دقیق «ملکوت»، نشان می دهد که سخن صادقی در مورد نماد شایان توجه تام است. به همین جهت، بهره برداری از نشانه شناسی، برای روشنگری نمادها سخت ضروری است. چنان که کاربرد این دانش نو سودمندی خود را نشان داده است. در این بررسی غنای بازیگران و دولایه بودن نمادها به خوبی دیده می شود. چون نشانه شناسی بیشتر به «تولید معنا» توجه دارد، دانش قصّه نویس و هنر نویسندگی وی را باید با کاربرد روایت شناسی به چالش کشید، چون «روابط معنا و روایت» به این دانش مربوط می شود. امید است که کاربرد این دو دانش نو در زمینۀ یک قصّه معیّن، همه خوانندگان، خصوصا دانشجویان ادبیات فارسی، زبانهای خارجی و قصّه نویسان جوان را سودمند افتد.