کتاب رقصی چنین…

جوان سربازی که سال هاست پایش بر روی یک مین ضدفشار قرار دارد، در پایان نمایش می گوید: «این جا وایسادم. سال ها باید بمونم، مثل یه سنگوارۀ زنده… نقشم می افته روی سنگ، مثل نقش یه ستارۀ دریایی روی سنگ… و اون وقت یک میلیون سال بعد… دیگه هیچ چی اذیتم نمی کنه… خوشم… خوشم…». و همین بدل می شود به تمثیلی برای مفهوم “ایستادگی” که خود استعاره ای ست برای آدم هایی که “ایستادن” تنها وجه وجودی شان است که البته انتخابشان نیست.