آخرین امید

داستان یکی از راه‌های انتقال احساسات است. نویسنده برای بیان حقیقت احساسات و عواطفش به زبانی نیاز دارد که او را از سردی مکالمه روزمره دور کند و بتواند با آن خیالش را معنا کند و داستان و رمان همین زبان است. با رمان از زندگی ماشینی و شلوغ روزمره فاصله می‌گیرید و گمشده وجودتان را پیدا می‌کنید. این احساس گمشده عشق، دلتنگی، دوری و تنهایی و چیزهای دیگری است که نویسنده‌ها در داستانشان بازگو کرده‌اند.

داستان معاصر درباره انسان مسئله‌دار بوده و زبان انسان معاصر است. انسان معاصری که احساساتش را فراموش کرده‌ است و به زمانی برای استراحت روحش نیاز دارد. نویسنده در این کتاب با احساسات خالصش شما را از زندگی روزمره دور می‌کند و کمک می‌کند خودتان را بهتر بشناسید. این کتاب زبانی روان و ساده دارد و آیینه‌ای از طبیعتی است که شاید بشر امروز فرصت نداشته باشد با آن خلوت کند. نویسنده به زبان فارسی مسلط است و از این توانایی برای درک حس مشترک انسانی استفاده کرده است.

بخشی از کتاب آخرین امید:

سکوت بین ما برقرار بود. انگار به گذشته‌ها فکر می‌کرد و به اینکه از کجا شروع کند. بالاخره آهی کشید و گفت: اگر یادت باشد آن سال‌ها از طرف مدرسه گروهی از بچه‌ها را به مشهد می‌بردند و من هم همراه آنها بودم. قرار بود یک هفته آن‌جا بمانیم. ما در هتلی که در نزدیکی حرم بود ساکن شدیم. اتاقی که من در آن بودم یک پنجره به‌سوی حرم و خیابان‌های اطراف آن داشت. این اتاق در طبقه پنجم هتل قرار داشت و از پشت پنجره می‌شد به تماشای حرم و رفت و آمد مردمان عاشق که به دیدن معشوق خود آمده بودند نشست و از آن لذت برد. من به همراه زهرا بهترین دوستم و چندین دختر دیگر در یک اتاق بودیم و بقیهٔ بچه‌ها در اتاق‌های دیگر در همین طبقه بودند.

ما ساعت ۲ بعدازظهر به مشهد رسیده بودیم. پس از خوردن ناهار و استراحت همه برای رفتن به زیارت و نماز مغرب و عشاء آماده شدیم. در قلب همه غوغایی به‌پا بود و چشم‌های همه به گنبد طلا دوخته شده بود. هنگام اذان خود را در حرم در مقابل بارگاه ملکوتی آقا امام رضا (ع) یافتیم.