کتاب آرام

در گوشه‏اى از سالن وسیع و پر ازدحام فرودگاه، پدرى نگاه نگران و مضطربش را به سوى دخترش، که کمى آن‏طرف‏تر ایستاده بوده، دوخت. دلش تاب نیاورد؛ مجدداً به سوى او رفت، تا چیزهایى را گوشزد کند.

دختر، برخلاف پدرش، کاملاً خونسرد و متین ایستاده بود. و به ظاهر گوش فرا مى‏داد؛ اما نگاهش تکرارى بودن تذکرات پدر را، به وضوح نشان مى‏داد.

دختر با دستان کشیده و زیبایش بلیت را بازى مى‏داد و در انتظار اعلام شماره پرواز بود. بعد از دقایقى از بلندگوى سالن، شماره و ساعت پرواز به گوش رسید؛ نفس بلندى کشید و به سمت مادرش، که زنى کوتاه‏قد و اندکى فربه به نظر مى‏رسید، خم شد و او را بوسید. سپس پدر را در آغوش گرفت و گفت: «پدر! تموم حرف­هاى شما رو به خاطر سپردم؛ خواهش مى‏کنم نگران نباشید! برایتون خوب نیست. مى‏خواید به این سفر نرَم؟»

پدر معترضانه گفت: «نه، نه! مى‏دونى که دورى از تو چه­قدر برام سخته. فقط مواظب خودت باش!»

– چشم پدر! خیالتون راحت باشه. مواظب مامان باشید! دوستتون دارم! خداحافظ!

آن زن و شوهر به رفتن دخترشان، که در میان ازدحام جمعیت گم شد، خیره ماندند.

با نشان دادن بلیت و کارت شناسایى‏اش به مسئول باجه، به سمت درب خروج به راه افتاد.