در گوشهاى از سالن وسیع و پر ازدحام فرودگاه، پدرى نگاه نگران و مضطربش را به سوى دخترش، که کمى آنطرفتر ایستاده بوده، دوخت. دلش تاب نیاورد؛ مجدداً به سوى او رفت، تا چیزهایى را گوشزد کند.
دختر، برخلاف پدرش، کاملاً خونسرد و متین ایستاده بود. و به ظاهر گوش فرا مىداد؛ اما نگاهش تکرارى بودن تذکرات پدر را، به وضوح نشان مىداد.
دختر با دستان کشیده و زیبایش بلیت را بازى مىداد و در انتظار اعلام شماره پرواز بود. بعد از دقایقى از بلندگوى سالن، شماره و ساعت پرواز به گوش رسید؛ نفس بلندى کشید و به سمت مادرش، که زنى کوتاهقد و اندکى فربه به نظر مىرسید، خم شد و او را بوسید. سپس پدر را در آغوش گرفت و گفت: «پدر! تموم حرفهاى شما رو به خاطر سپردم؛ خواهش مىکنم نگران نباشید! برایتون خوب نیست. مىخواید به این سفر نرَم؟»
پدر معترضانه گفت: «نه، نه! مىدونى که دورى از تو چهقدر برام سخته. فقط مواظب خودت باش!»
– چشم پدر! خیالتون راحت باشه. مواظب مامان باشید! دوستتون دارم! خداحافظ!
آن زن و شوهر به رفتن دخترشان، که در میان ازدحام جمعیت گم شد، خیره ماندند.
با نشان دادن بلیت و کارت شناسایىاش به مسئول باجه، به سمت درب خروج به راه افتاد.
