کتاب آن سوی شب تاریک

با جدّیت در چها‌‌‌‌ر‌‌دیواری نیمه‌تاریک قدم می‌زد. چهره‌ی عبوس و سرسختش تناسبی با اندام ریزش نداشت. حتی لحظه‌ای هم نگاهش را از مرد جوانی که سربه‌‌زیر و آرام گوشه‌ی اتاق نشسته بود، برنمی‌داشت. هر چه بیشتر نگاهش می‌کرد، بیشتر احساسش را می‌فهمید. چون خودش نیز هنوز آنچه را که اتفاق افتاده بود، باور نداشت.

این‌بار با نگاه عمیق‌تری به او، حیرت‌زده شد. جوان با وجود سی‌و‌شش سال سن، به پیری زودرس دچار شده بود. در میان انبوه موهای مشکی‌اش، تارهای سفید‌‌ بیش از حد به چشم می‌آمدند و چروک‌های اطراف چشم‌ها و لب‌هایش باعث شده بود چهره‌اش شکسته‌تر نشان دهد.

آهسته به سمتش رفت و با لحن ملایمی پرسید:

– پس چرا چیزی نمی‌نویسی؟

جوان با بی‌تفاوتی سر بلند کرد:

– چی باید بنویسم؟!

– همون چیزایی که می‌دونی.

مرد جوان قلم را روی کاغذ انداخت و گفت:

– من از چیزی خبر ندارم.

– مطمئنی