کتاب آیلین

صدای نعره‎های عمو حیدر تمام بدنش را می‌‎لرزاند و جرأت سربلند کردن را از دست داده بود. دیگر فکرش کار نمی‎کرد، بی­اختیار، ناخن انگشت اشاره‎اش را به دندان گرفت. صدای غرش بعدی عمو مانند پتکی بر سرش فرود آمد:

• شنیدی چی گفتم رها؟ فردا صبح می‎ریم محضر و دوباره به عقد سامان
  درمی­یایی. هر چه قدر تو این مدت کوتاه اومدم بسه. تو زبون خوش حالیت نمی‎شه، تقصیر نداری، از بس که پدر و مادرت لوست کردند و به حرفت بودند، فکر می‎کنی چه خبره؟ فکر می‎کنی کی هستی؟ یه دختر بی پناه و تنها، به قیافهَ­ت می‎نازی؟ مگه خوشگلی نون و آب می‎شه؟ هر مردی اشتباه می‎کنه، هر مردی خطا می‌‎ره، زن باید گذشت داشته باشه، باید با مردش راه بیاد، بلند شو و برو خونه تون، فردا ساعت نه صبح آماده باش، نبینم ادا و اصول در بیاری یا چشمات از اشک ریختن سرخ شده باشه؟این دو سه ماه پدر همه رو در آوردی، من و زنم تو این مدت یه روز خوش نداشتیم و باعثش تو بودی. از خجالت نمی‎تونم سرم رو تو دوست و فامیل بلند کنم. بیچاره سامان از ما بدتر، تو آبروش رو پیش همه بردی، خوارش کردی، آش نخورده و دهن سوخته.

عمو دورو برش را نگاه کرد، نفسی تازه کرد و باز نگاهش به سمت رها کشیده شد:

• دِ می‌گم پاشو، بازم داره ناخنش رو می‎خوره.

لحظه‎ای به خودآمد، چه قدر دلش می‎خواست جواب توهین‎های عمو حیدر را بدهد. جواب نگاه‌های پر از تمسخر زن عمو طاهره را و فریاد می‌‎زد که سامان و شما باید شرمسار باشید، سامان خطا کرد، سامان هرز رفت، من بی‌گناهم، اما بغض گلویش، اشک‌‎های بی‎پایانش و صدای لرزانش همه به او می‎گفتند که اعتراض بی‌‎فایده است. نه او حس حرف زدن داشت تا از خودش دفاع کند و نه گوش شنوایی بود که حرف‌هایش را بشنود و به حق قضاوت کند. غمگین و شکست خورده از جا بلند شد، لحظه‌‎ای سرش گیج رفت و جلوی چشمانش تار شد، دستش را به دیوار گرفت و پلک‌هایش را روی هم فشار داد.