کتاب استدلال زبان خصوصی

فلسفه ویتگنشتاین و استدلال زبان خصوصی او از محورهای اساسی فلسفه موسوم به تحلیلی است. ویتگنشتاین با طرح استدلال زبان خصوصی در آثارش، به ویژه پژوهش های فلسفی، مهم ترین معرفت شناسی های پیش از خود – خصوصا عقل گرایی و تجربه گرایی – را به چالش می طلبد و بنیان آن ها را، در قالب مثال هایی ساده و انضمامی، مانند: درد، رنگ، ساعت، پل، قطار، فشارسنج، فریاد، صدا و … نقد و جرح می کند. درواقع ویتگنشتاین در استدلال هایی که علیه وجود زبان خصوصی اقامه می کند و اساسا در پی ابطال آن است، این برداشت را که ما معرفتی از مضامین آگاهی خودمان داریم که نزد ما ظاهرا خصوصی هستند، زیر تیغ نقادی می برد؛ مسئله ای که نزد اسلاف او مفروض بود و بدیهی می نمود. فیلسوفان بسیاری در باب این استدلال قلم فرسایی کرده و در پی تبیین و ایضاح مقاصد واضع آن برآمده اند که این کتاب، شمه ای از آن خردورزی مبارک را که خود درواقع ترجمانی از نوشتار مفسران برجسته ویتگنشتاین در خصوص استدلال زبان خصوصی است، عرضه کرده است.