اسپینوزا، کانت، هگل

در این اثر یک غول نظریه فرهنگی خود را در ایده های غول تفکر فرانسوی غوطه ور می کند. ژیژک در سبک خصمانه خود، آثار دلوز را هم با ادیپ و هم با هگل پیوند می زند، چهره هایی که فیلسوف فرانسوی از آنها فاصله گرفته است. ژیژک برخی از مفاهیم دلوزی را تغییر می دهد تا «ارگان های بدون بدن» را در فیلم هایی مانند باشگاه مبارزه و آثار هیچکاک کشف کند. در نهایت، او به آنچه که دلوزیان «رادیکال شیک» می‌داند حمله می‌کند و استدلال می‌کند که چنین پروژه‌هایی دلوز را به ایدئولوگ «سرمایه‌داری دیجیتال» امروزی تبدیل می‌کنند. ژیژک با انرژی درخشان و استدلال بی باک خود تصمیم می گیرد تا دلوزی واقعی تر و رادیکال تر از آن چیزی که فکر می کردیم می شناسیم بازگرداند.