راهنمای نازیبایی‌ شناسی

درباره‌ی کتاب :

بدیو علاوه‌بر نوشتن نمایش‌ نامه و کار تئاتر، مطالب زیادی هم در‌باره‌‌ ی مقوله‌ های هنری نوشته است. مقاله‌ ی مهم او یعنی هنر و فلسفه به ارتباط این دو عرصه می‌ پردازد و ضمن بررسی گرایش‌ های مختلف هنری شیوه‌ ی تازه‌ ای برای پرداختن به مقوله ی هنر پیشنهاد می‌ دهد. بدیو اعتقاد دارد که کار فلسفه نشان‌ دادن حقیقت است و از نظر او هنر فی‌ نفسه رویه‌ ا‌ی از حقیقت است یعنی هویت فلسفی هنر در ذیل مقوله‌ ی حقیقت قرار می‌ گیرد. این مسئله‌ ی وجود حقایق (اینکه حقایقی وجود دارند) اشاره به وظیفه‌ ی مشترک هنر و فلسفه دارد، هنر حقایق را تولید می‌ کند و فلسفه‌ تحت شرایطی که حقایق وجود دارند، موظف به آشکارکردن آن‌‌ هاست (که به‌ راستی وظیفه‌ ای بسیار دشوار است). اساساً آشکارکردن حقیقت به معنای متمایزکردن حقایق از عقاید است. حقایقی که هنر فعال می‌ کند قابل‌ تقلیل به حقایق دیگر؛ خواه علمی، خواه سیاسی و خواه عشقی، نیستند. این بدین معنا نیز هست که هنر به‌مثابه‌ ی نظامی تکین از تفکر قابل‌ تقلیل به فلسفه هم نیست. رابطه‌ ی فلسفه با هنر، همانند رابطه‌ اش‌ با دیگر رویه‌‌ های حقیقت، محدود می‌ شود به نشان‌ دادن حقیقت همان‌ گونه که هست.