کتاب تاریکی شب های خود را شانه می کردم

از چشم های شاخه که هر برگ می افته
حس می کنم پاییز هم مثل خودت مرده
وقتی نگاهم می کنی ،با شهر می خندم
این خنده های لعنتی دیوونه ات کرده!