کتاب جان، تن، روان

نویسنده در این کتاب بر آن است تا واژه های جان، روان، تن و نفس و معنی آن ها را بررسی و برابرهای به کار رفته این واژه ها را در زبان و ادبیات فارسی بیابد. از این رو، کتاب مشحون از امثال ها و نمونه هایی از شعر و نثر فارسی است با نوشته هایی همچون: “ابن سینا، ناصر خسرو، سنایی، فرید الدین عطار، سهروردی و جلال الدین محمد و دیگران درباره جان سخن فراوان گفته اند و مرغ سخن گو را رمزجان گرفته اند… آدمی با یاری واژه ها در زبان می اندیشد زبان ابزار اندیشیدن، معنی سازی و رساندن معنی است. واژه ها هم ابزار شناسایی یا ابزار رساندن ایده یا معنی به جان هستند. جان نیز، کانون شناسایی است. پس گستردگی و سترگی جهان اندیشه و آگاهی جان ما بستگی به ساختار و گستردگی واژه ها در زبان ما دارد. از آن جا که “جان است که جان را برای ما می آفریند” پس زبان نیز در آفرینش جهان ما کارساز است… واژه “نفس” که در زبان تازی دارای چم های گوناگون است، جای نشین جان و روان و تن شد. گستردگی، گوناگونی و نساز بودن معنی های این واژه تازی چنان سردرگمی پدید آورد که کجا نفس به جای “تن” و “کالبد” و “پیکر” و در کجا برای “ذات” یا “تویی تو” و در کجا برابر “روح”، “روان” و در کجا برابر “جان” و در کجا برای “من” یا “فرا من” است؟ “بدین گونه با جایگزین کردن واژه های فارسی با لغت های تازی از روشنی، توانایی و رسایی زبان فارسی برای بازگویی و باز اندیشی در فلسفه و دانش کاسته شد و زبان توانای فارسی، کم کم ناتوان، بی سامان و درمانده شد…”.