کتاب دایناسورها

چشم­هایش میان ویترین و فضای خالی معلق مانده بود. همیشه توده­ای خالی و شناور را خلال جسمش حس می­کرد. انگار مرد مستی باشد با دست­های فشرده بیخ گلوی عزیزترینش. هی فشار بدهد و فشار بدهد و بعد سکوت.

مدت­ها بود که دست­هایش را بالای سر به نشانه‌ی تسلیم نشان می­داد اما کسی نمی­دید. کسی آن فریاد گوش­خراش را نمی­شنید تا به جرمی نه‌چندان کوچک به نبودش رأی دهد.

آرامشی آشفته گریبانش را گرفته بود و جدا نمی­شد؛ آرام بود، ایستاده مقابل باد. دلش مانند سیر و سرکه نمی­جوشید. فکری در ذهنش پرسه نمی‌زد. نگران نبود ولی انتظار می‌کشید. منتظر اتفاقی خاص. رویدادی که بیاید، زیرورو کند و برود. به همین ساد­گی. رؤیایی که بی­تفاوت رد شود. بی‌آنکه کسی ببیند، بشنود یا حتی حس کند. انتظار آمدن کسی یا چیزی را می­کشید و در سراسر وجودش طوفان لانه کرده بود.