کتاب زادگاه افسانه های مرگ

شاید این نامه آخرین چیزی باشد که در این خانه از من باقی می ماند. اگر این را می خوانی توصیه می کنم در اولین فرصت چمدانت را ببندی و بدون کنجکاوی اینجا را ترک کنی. من آدم خرافاتی نیستم، اما اکنون به تمام حرف هایی که در مورد مانرهورن می گویند ایمان آوردم. حکایت ها و افسانه های نامعتبرفراوانی درباره ی کوهستان ماترهورن وجود دارد. بیشتر آنها داستان ارواحی اند که شب ها در کوهستان سرگردانند. گزارش هایی از صدای جیغ زنانی که سال های قبل در جنگل زنده به گور شده بودند وجود دارد. رسانه های محلی در این سال ها بارها چنین صحنه ای را گزارش کرده اند و تقریبا تمام راهبه هایی که در پاکسازی کوهستان حضور داشتند، گفته اند که در جنگل سرمای غیرقابل توصیفی حس می کردند و برخی ادعا داشتند وقتی آنجا بودند، نجوای اسم شان را می شنیدند.
امروز یازده جوئن، ما گروهی از صخره نوردان در ارتفاع ششصد متری ماترهورن هستیم. در حالی خطوط تلفن و برق ها از کار افتاده اند و بیست و چهار ساعت از رانش کوه گذشته است. در ابتدا شش نفر بودیم. اما چهار نفر کشته شدند. حالا دو نفر باقی ماندیم و چهار جسم بی جان و خالی از خون. انگار قرار نیست فردا صبح هیچکس اینجا را ترک کند. بعد از این همه اتفاق مطمئنم که حداقل یکی از ما هرگز اینجا را ترک نخواهد کرد!