کتاب سرخ پوست

شگفتی جشنواره سی وهفتم فیلم فجر بود. فیلمی که نه تنها نسبت به ساخته قبلی ( نیما جاویدی ) ملبورن، فضایی به کل متفاوت داشت، بلکه اتفاقی تازه در سینمای مرسوم و جاری ایران به شمار می آمد و همین فضای تازه و متفاوت، آن را به پدیده جشنواره و البته یکی از بهترین فیلم های یک دهه اخیر سینمای ایران تبدیل کرد. جدا از کارگردانی، فیلمبرداری و بازی های چشم گیر فیلم، آن چه بیش از همه موجب ذوق زدگی هر مخاطب پیگیر سینمای ایران در مواجهه با این فیلم می شد، فیلمنامه اثر بود؛ فیلمنامه ای کلاسیک و مطابق با آموزه های سنتی فیلمنامه نویسی، که تماشای چندباره فیلم را به یک جلسه آموزشی برای بررسی و کالبدشکافی ساختارهای کلاسیک فیلمنامه نویسی تبدیل می کرد. همین موضوع سبب شد تا نام نیماجاویدی بیش از پیش مطرح شود و فیلمنامه سرخ پوست بارها و بارها مورد ستایش اهل فن قرار گیرد. فیلمنامه نویسی برای جاویدی حرفه ای بسیار جدی است که این جدیت را می توان به راحتی از لابه لای سطور گفت وگوی موجود در همین کتاب دریافت و با وجود آنکه خود کارگردانی هم می کند، اما «جاویدی فیلمنامه نویس» به مراتب کنجکاوی برانگیزتر از جاویدی کارگردان به نظر می رسد و…