کتاب سه گفتار در غلوپژوهی

غلو مصدر فعل “غلی،یغلو” و در لغت به معنی “برآمدن” و “بزرگ شدن” می‌باشد. در علم بدیع عبارتست از افراط در وصف چیزی چنانکه به لحاظ عقلی محال باشد. در اصطلاح فرقه‌شناسان شیعی عبارتست از قول به مقامات فوق بشری برای پیامبر(ص)، امام علی(ع) و … و در افراطی‌ترین حد اعتقاد به جنبه‌های الوهی برای آنان.
هر چند که امامان شیعه و در رأس آنان حضرت علی(ع) با غالیان مبارزه کرده و در نهج‌البلاغه می‌فرمایند: “دو کس درباره من تباه شدند: دوست دار غالی و خصم تندرو”.
خداوند نیز در قرآن کریم مؤمنان را از غلو منع کرده (نساء، آیه۱۷۱) و خصوصاً مسیحیان را خطاب قرار داده(نساء، آیه۱۷۱ و مائده آیه‌های ۱۷و۷۲)
کتاب حاضر در بر گیرندهٔ سه گفتار می‌باشد. گفتار نخست ”کارآمدترین خاکریز جنگ و نیرنگ غالیان“ به حدیث “نزلوناعن الربوبیه و …”(ما را تا مقام ربوبیت بالا نبرید، اما هرچه خواستید در فضل ما بگویید) اختصاص دارد. گفتار دوم به برسی علم امامان در اصول کافی پرداخته و گفتار سوم به بررسی متونی که به نام جابر بن حیان شناسایی می‌شود اختصاص پیدا کرده.