کتاب شبهای غربت

جعفری خواننده را درگیر روایتی عاشقانه می کند. دختری که با آرزوی تبدیل شدن به یک نویسنده ی معروف، برای چاپ اولین مقاله اش پا به یک مجله می گذارد و با جواب منفی سردبیر تصمیم به بازنویسی آن می گیرد. او در طی بیست وچهار ساعت دوباره به دفتر مجله می رود. این بار مقاله اش پذیرفته می شود. در زمان خارج شدن، به طور اتفاقی با نویسنده ای بزرگ رو به رو می شود و او را پای حکایت زندگی اش می نشاند. در بخشی از کتاب می خوانیم: «دخترم یک هنرمند به قول فروغ فرخزاد باید اول خودش را بسازد و کامل کند و بعد از خودش خارج شود و به خودش مثل یک واحد از هستی و وجود نگاه کند تا بتواند به تمام دریافت ها و فکرها و حس هایش یک حالت عمومیت ببخشد. اگر من میگم صبور باش و عجله نکن به این دلیل نیست که کم سن و سالی، چراکه ما شاعرها و نویسنده های جوانی داشتیم که حتی شاعرهای چند ساله و با تجربه به اندازه ی اونا باریک بین و حساس نبودند و اعتراف می کنند به پای اونا نمی رسند… .»