کتاب شهسواران سرنوشت

بخشی از کتاب :

سراپا خیس بود و می‌ لرزید. زیبا بود! خیلی زیبا! چشم‌ های قهوه‌ ای رنگش به چشم‌ آهو های دشت می‌ مانست و پوستش به لطافت گل‌ های یاس بود. سرخی موهایش می‌ درخشید و تنها نشان آشنا برای آروید همین رنگ موها بود. زیر نگاه خیره‌ ای که به دختر انداخت ردی از شرم بر پوست چون برگ گلش نشست و این برافروختگی خاطره‌ ای را به ذهن آروید آورد. این گونه‌ های گُر گرفته آن پریزادة زیبا را به اون شناساند.